Ο Τυχερούλης

Όταν λέω ότι τραβάω τα ευτράπελα σαν μαγνήτης η φουκαριάρα η μάνα μου, μου λέει:
«Άμα είναι ο άνθρωπος ιδιότροπος όλα σε αυτόν συμβαίνουν» και σκάει στα γέλια! Βλέπετε ένα από τα αγαπημένα μας σπορ είναι να πειραζόμαστε…

Και εγώ σας λέω ότι σήμερα ήμουν στο ΤΕΙ από τις 4 μέχρι τις 7:30 και είχε και σκατόκαιρο και κρύωνα αλλά εντάξει μέχρις εδώ! Αφού τελείωσε το μάθημα βγαίνουμε όλοι με αγωνία να πάρουμε το αστικό να μας γυρίσει στην Λαμία…

Κλασσικά το αστικό κάνει πάνω από εικοσάλεπτο να έρθει (γιατί να βιαστεί άλλωστε; Μήπως έχει να παραλάβει ανθρώπους; Δεν είναι καλύτερα, σου λέει, να μαζευτούν καμιά 60ρια ζωάκια να τα πάμε μια και έξω; Και καλό θα τους κάνουμε που θα τους παστώσουμε έτσι να ζεσταθούν με τέτοιο κρύο τα καημένα…)

Φτάνει επιτέλους το αστικό και έχω φροντίσει να κάτσω μπροστά μπροστά να προλάβω τουλάχιστον να καθίσω πριν αρχίζουν να κάθονται πάνω μου! Κάθομαι και ΤΣΟΥΠ δίπλα μου ένας βρωμιάρης… δεν το λέω έτσι απλά… ανέβλυζε μία μίξη απλυσιάς και χιλιάδων τόνων αρώματος παρέα… (καλύτερα να μην λουζόταν με κολόνιες τα έκανε χειρότερα…)

Αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό η τελευταία εμπειρία μου στο λεωφορείο πηγαίνοντας από Δράμα στην Θεσσαλονίκη… Ακόμα πιο υπέροχο αυτό!

Εκεί που ήμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε και χαίρομαι που δεν ήρθε κανένας περίεργος (όπως συνηθίζεται) να καθίσει δίπλα μου σκάει μύτη ένας τετράπαχος (χωρίς παρεξήγηση από τα αφράτα φιλαράκια μου!) μαύρος με μουστάκι. Σαν τούρκος έμοιαζε ένα πράγμα (μα ούτε και αυτό ήταν το συγκλονιστικό)

Έκατσε λοιπόν, όπως ήταν 99,9% σίγουρο, δίπλα μου…(η μάλλον λίγο δίπλα μου και λίγο πάνω μου στη συνέχεια) Ε με το που απόθεσε των τεραστίων διαστάσεων κώλο του στη θέση έγειρε το κεφάλι μπροστά στηριζόμενο πάντα από το παχύ προγούλι ώστε να μην σπάσει και τον λαιμό του (καθώς φαίνεται και ο Αλλάχ είχε προνοήσει για τα δικά του πλάσματα :p) και άρχισε να ροχαλίζει!!! Σε κλάσματα δευτερολέπτου μιλάμε τώρα!

Εγώ μάταια προσπαθούσα να μην ακούω βάζοντας τέρμα την Αλεξίου στα αυτιά μου… Αφού ξεσήκωσε όλο το λεωφορείο με το ροχαλητό του είπε να το κάνει οπτικοακουστικό το θεματάκι… προφανώς επειδή το ροχαλητό ενοχλούσε όλο το λεωφορείο και δεν μπορούσα να το θεωρήσω προσωπική μου γκαντεμιά!

Οπότε για να μπω στην θέση μου ο τούρκος άρχισε να χάνει υγρά… σαλάκια και μυξούλες όλα πάνω στο ΛΕΥΚΟ πουκαμισάκι !
Και εγώ εκεί κολλημένος στο τζάμι επί 2 ώρες για να μην μου έρθει αναγούλα, με το mp3 player στα αυτιά, εγκλωβισμένος από την μέσα μεριά του λεωφορείου, μαζεύοντας βλέμματα συμπόνιας από τους συνταξιδιώτες μου…

Και εντάξει είμαι και εγώ ιδιότροπος, δεν λέω, αλλά αυτά που γίνονται θα πείραζαν τον καθένα! (και με ‘γεια το κουρεματάκι!)